فرق نمی کند بازیگر، سیاستمدار، نویسنده و خواننده. این فیلم ها همیشه طرفداران خود را دارند.
کسانی که دوست دارند چهره مورد علاقه شان را روی پرده سینماها ببینند و تصویرشان را با این تصاویر بزرگ تطبیق بدهند.
هر چند که خیلی از این فیلم های معروف به زندگی نامه ای چندان به موفقیت دست پیدا نمی کنند و با انتقادهای زیادی مواجه می شوند.
اما در سال گذشته فیلمی از زندگی «ادیت پیاف» خواننده محبوب فرانسه ساخته و اکران شد که برخلاف این رسن، توانست توجه ها را به خود جلب و بساری از جوایز سال راد رو کند. «زندگی به رنگ صورتی» از اسکاری ها هم بود.
روزهای سخت پیاف
«ادیت پیاف» یکی از محبوبترین خواننده های فرانسه است که با زندگی پر فراز و نشیب خود تبدیل به یکی از چهره های این کشور شده و به همین دلیل هم خیلی ها تا به حال تصمیم گرفته بودند که فیلمی براساس زندگی او بسازند و بالاخره کارگردانی فرانسوی به نام «اولیور داهان» تصمیم گرفت به سراغ زندگی هموطنش برود و او را 45 سال پس از مرگش دوباره سر زبان ها بیندازد.
البته در سال 1983 «کلود للوش» فیلمی به نام «ادیت و مارسل» ساخت که درباره بخشی از زندگی این خواننده محبوب فرانسه بود و همسر للوش هم نقش اصلی آن را بازی می کرد. اما تا به حال هیچ فیلمی به طور کامل به سراغ زندگی نرفته بود.
«زندگی به رنگ صورتی» The Passionate Life of Edith Piaf که در زبان فرانسه Môme, La، خوانده می شود، زندگی پیاف را در مراحل مختلف و به خصوص زمان ورودش به دنیای هنر و دست یابی اش به شهرت را به تصویر می کشد .این فیلم محصول مشترک فرانسه، انگلیس و جمهوری چک است و می توانید زدگی پر فراز و نشیب پیاف را در آن ببینید.
«ادیت پیاف» در سال 1915 متولد شده اما داستان فیلم از جایی آغاز می شود که ادیت کوچک در دوران جنگ جهانی اول به خاطر بی دقتی و فقر مادرش زندگی سختی را می گذراند.
زمانی که پدرش از جبهه بازمی گردد او را با خود به نرماندی برده و به مادرش لوییز می سپارد.
ادیت نزد لوییز در شرایط بدی بزرگ می شود. چشمان او در سه سالگی چشمانش دچار عفونت شده و نابینا می شود که این نابینایی تا هفت سالگی ادامه دارد. اما او بعد از زیارت مقبره سنت ترز بینایی خود را بازمی یابد و تا آخر عمر به این که سنت ترز حامی اوست، ایمان می آورد.
پس از مدتی پدر به سراغ می می آید. ادیت به واسطه پدر با دنیای نمایش و سیرک آشنا می شود. پس از پاشیده شدن گروه نمایشگران، ادیت و پدرش به سرگرم کردن مردم در خیابان می پردازند تا نانی برای سیر کردن شکم خود به دست آورند.
ادیت در ١٦ سالگی از پدرش نیز جدا می شود و با دوستی به نام مامون زندگی می کند. تا این که یک روز لویی لپله کسی که رستوران بزرگی را اداره می کند، با او برخورد کرده و به ادیت پیشنهاد خوانندگی در رستورانش را می دهد.
او نام «لو موم پیاف» یعنی «گنجشک کوچولو» را برای پیاف انتخاب می کند که این لقب در تمام زندگی هنری روی او باقی می ماند. ادیت بعد از آشنایی با آهنگسازی سخت گیر به نام آسو تحت تعلیم وی قرار گرفته و به زودی شهرتی عظیم کسب می کند.
اما در روهای اوج شهرت اش پس از یک تصادف رانندگی دچار ناراحتی جسمی و روحی می شود. تزریق مدام مورفین او را بیشتر از پا می اندازد. و سرانجام در ٤٧ سالگی و در سال 1963 از دنیا می رود.
بازی در نقش «ادیت پیاف» کار آسانی نبود و پس از مدت ها گروه تولید روی انتخاب «ماریون کوتیلارد» بازیگر فیلم هایی چون «تاکسی » به کارگردانی لوک بسون و «یک سال خوب» که سال 2006 با بازی راسل کرو به نمایش درآمد.
در کنار کوتیلارد بازیگران دیگری چون سیلوی تستو، پاسکال گرگوری، امانوئل سینه، ژان پل روو، و ژرار دپاردیو حضور دارند. اما بدون شک کوتیلارد ستاره این فیلم است.
او با این فیلم به شهرت زیادی دست پیدا کرد و جوایزی چون بهترین بازیگر زن جوایز بافتا، بهترین بازیگر زن از جشنواره فیلم های عاشقانه شربورگ، بهترین بازیگر زن از جشنواره هالیوود و جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره سیاتل را به دست آورد و در جوایز اسکار و جشنواره برلین هم کاندیدای دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن شد. او آخرین جایزه ا شرا برای بازی در این فیلم در جوایز سزار فرانسه به دست آورد.
بازی در نقش ادیت پیاف، خواننده فرانسوی افسانه ای در فیلم زندگی به رنگ گل سرخ برای ماریون کوتیلارد موفقیت چشمگیری به شمار می رود. کوتیلارد درباره این نقش می گوید:«من آماده بودم به هر قیمتی شده این نقش را به دست بیاورم و حاضر بودم تقریبا هر کاری را برای رسیدن به این مقصود انجام دهم.»
ایفای این نقش برای کوتیلارد اصلا آسان نبود و او مجبور شد سختی های زیادی را تحمل کند. از گریم سنگین پنج ساعته در صحنه های سالخوردگی پیاف تا تراشیدن ابروهایش در صحنه های میانسالی او و تقلید از نحوه آوازخوانی و بازی با دست های پیاف که از عوامل موفقیت اجراهای او بودند.
فروش باورنکردنی
«زندگی به رنگ صورتی» به اعتراف همه منتقدان اروپایی و آمریکایی، یکی از بهترین فیلم های زندگی نامه ای سال های اخیر است. فیلمی که قدرت خود را نه فقط از ترانه ها و آهنگ های جاودانی پیاف، بلکه از فیلمنامه سنجیده، کارگردانی داهان و بازی خوب کوتیلارد می گیرد.
این فیلم پس از سال ها رکود سینمای فرانسه یکی از موفق ترین فیلم های این کشور در دهه اخیر بهش مار می رود که ۲۲/۵ میلیون تماشاگر و ۳۱ میلیون یورو فروش داشته است. این فیلم در آمریکا هم فروشی ١٠ میلیون داشته است. اتفاقی که برای کمتر فیلم خارجی در این کشور رخ می دهد.
هرچند که این فیلم بعد از نامزدی خرس طلای جشنواره فیلم برلین، به صورت محدود روانه اکران سینماهای آمریکا شده اما به غیر از گیشه، توانسته نظر منتقدان را جلب کند. داهان کارگردانی که پیش از این فیلم هایی چون رودخانه‌های سرخ 2، فرشته‌های آخر‌الزمان و شبح رودخانه را در کارنامه اشد اشته از شیوه های مختلفی برای به تصویر کشیدن زندگی پیاف استفاده کرده که یکی از بارزترین آنها، رفت و برگشت مدام و پیاپی به گذشته و حال و زمان های گونانگون زندگی این خواننده محبوب است.
البته کاندیدا شدن «زندگی به رنگ صورتی» در جشنواره های مختلف و جوایزی که دریافت کرده،نشان می دهد که گروه تولید این فیلم به آنچه که می خواسته اند رسیده اند. این فیلم تنها در جوایز اسکار در سه بخش بهترین طراحی لباس، بهترین طراحی چهرهو بهترین بازیگر زن نامزد دریافت جایزه شد.
در جوایز اسکار فرانسه، سزار، هم این فیلم جوایز بهترین صدابرداری، موسیقی، فیلمبرداری، طراحی صحنه و طراحی لباس را برد. در مجموع این فیلم تا کنون 15 جایزه برده ودر 35 جایزه هم نامزد بوده است.
حاشیه
«زندگی به رنگ صورتی» نام یکی از ترانه‌های معروف ادیت پیاف است که در ۱۹۴۶ اجرا شد. او شعر این ترانه را در دوران اشغال پاریس توسط نیروهای نازی در جنگ جهانی دوم نوشت و اصلا تصور نمی‌کرد موفق از کار درآید، اما این اتفاق افتاد و بارها خوانندگان دیگر آن را اجرا کردند.
ماریون کوتیار برای اینکه بتواند این نقش راب یشتر باور پذیر کند، شیوه های خوانندگی پیا فرا هم تقلید می کرد و آواز هم خواند. حتی گفته می شود که حالت حرکت دست های کوتیلارد در هنگام خوانندگی بسیار بیه حالت دست های پیاف شده است.
همین نکات باعث شده که «لو لومنیک» منتقد نیویورک پست درباره او و بازی اش بنویسد: «بازی کوتیار فوق‌العاده است. او در قالب این نقش ناپدید شده است. خودتان را برای دیدن فیلمی پرشور و هیجان آماده کنید که طولانی‌تر از زمان 140 دقیقه‌ای خود به نظر می‌رسد.»
همشهری امارات
